Virðing fyrir helgi lífsins og mörkum fólks

Ég hef sjaldan verið ákveðnari en í dag að við þurfum ávallt að sýna hvernig við virðum mörk og helgi lífsins. Það hefur sýnt sig að við verðum að vera sú kirkja sem horfist í augu við brot, meint og sönnuð, og víkur sér ekki undan ákvörðunum í erfiðum málum. Mér finnst réttlætið felast í því að kirkjan sýni ábyrgð og öguð vinnubrögð gagnvart því í kirkjulegu starfi og gagnvart samfélaginu þegar farið er yfir mörk. Og kannski eru það bestu skilaboðin til fólks innan og utan kirkjunnar að hún vill koma málum í réttan farveg svo að þau verði greind og tekin til meðferðar af réttum aðilum. Ég tel að það sé eina leiðin til réttlætis að þau verði gerð upp og það verði forsendan þess að hægt verði að leita sáttar og fyrirgefningar að lyktum. Ég lít svo á að við séum brotið samfélag en viljum vera heil með því að vilja vaxa og dafna í réttlæti, virðingu og friði.